Gisteren was er weer zo’n dag.
Op de agenda stond een sessie intervisie. Nou, eerlijk gezegd had ik het zelf wel gehad met die kringgesprekken waarin we eindeloos praten. Dus het werd een non-verbale variant.
Voor degenen die het niet kennen: dit is een methode waarbij je je hulpvraag niet uitspreekt, maar tekent. Vervolgens krijgen anderen advies terug, ook in de vorm van tekeningen. Klinkt eenvoudig, toch? Nou, dat is het dus niet.
Zodra het woord ‘tekenen’ viel, voelde ik de spanning in de kamer stijgen. Gedachten als “Ik kan dit niet”, “Dit is moeilijk” of “Hoe kunnen ze begrijpen wat ik bedoel?” begonnen onmiddellijk door het lokaal te galmen.
Het is opmerkelijk hoe snel onze hersenen op slot kunnen gaan bij de gedachte aan iets wat we als een kinderlijke bezigheid beschouwen.
We zijn zo gewend om te praten, te analyseren en te redeneren dat het idee om onze reflecties zonder woorden uit te drukken een behoorlijke uitdaging bleek te zijn. Reflectie is immers een intern proces. Het vergt moed en zelfvertrouwen om je gedachten en gevoelens op papier te zetten, vooral als je niet zeker weet hoe ze zullen worden ontvangen. En laten we eerlijk zijn, soms is het al lastig genoeg om te spreken, vooral als Bea weer eindeloos aan het woord is, Truus Bea napraat of als Piet maar door blijft vragen. Op zulke momenten hoor je alleen nog het gezoem van je eigen gedachten.
Dus je zou denken dat dit prettiger is, maar dan toch komen alle onzekerheden in een oogwenk naar boven. Maar ik zette door:
Tekenen. Bekken dicht, Muziekje aan.
Toen de eerste tekeningen werden gepresenteerd, zag je de verontschuldigingen al aankomen. “Oh, zo had ik het niet geïnterpreteerd,” hoorde je dan. Maar dat was juist het mooie eraan. Het gaat er niet om of je het ‘goed’ hebt geïnterpreteerd. Het gaat erom dat je jouw perceptie deelt. In die uitwisseling van perspectieven schuilt de echte waarde. Anders zouden we elkaar alleen maar napraten, zoals Truus en Bea, en zou er geen echte dialoog ontstaan.
De sessie begon met veel weerstand. Iedereen leek vast te zitten in hun eigen hoofd, angstig om hun innerlijke wereld bloot te geven. Maar naarmate de tijd verstreek, begon er bij een aantal iets te veranderen. Verschillende perspectieven kwamen naar voren, elk met hun eigen unieke kijk op de situatie. Wat begon als aarzeling, veranderde in het delen van persoonlijke inzichten.
Ik zag het gebeuren, die overgang van weerstand naar inzicht. Natuurlijk, voor sommigen blijft het een lastige opgave. Zij praten liever, maar ach, denk ik dan. De hele wereld is al ingesteld op de praters onder ons.
Het mooie van non-verbale intervisie is dat het je dwingt om anders te kijken en te denken. Je ontdekt niet alleen hoe anderen jouw situatie zien, maar ook hoe jouw eigen percepties kunnen veranderen. Het is een krachtige manier om stil te staan bij je eigen denken en voelen, en om op een creatieve manier tot nieuwe inzichten te komen.
So remember; Tekenen & bekken dicht
PS:
De non verbale intervisie methodiek is van het Pauwerhuis, ze hebben vier varianten:
ZIEJEM: Deze methode maakt gebruik van beeld en tekening. De getekende adviezen leiden tot zelfgevonden oplossingen die echt bij jou passen. Het is snel, efficiënt en perfect voor grote groepen, maar ook geschikt voor kinderen en jongeren.
LEGJEM: Werk met LEGO© in deze intuïtieve intervisiemethode. Het stimuleert systemisch denken en zelfreflectie. Het is speels, maar met een serieuze ondertoon.
MAPJEM: Gebruik kernwoorden in een woordweb. Deze methode is krachtig en kernachtig, en helpt je om een helder stappenplan op te stellen.
VRAAGJEM: Een rustige en stille methode die door innerlijke focus en visualisatie van dilemma’s snel tot nieuwe inzichten leidt.
Love it! Ik ga de andere ook snel eens uitproberen.
